Dzieje świata czarodziejskiego zawierały w sobie wiele okresów, jednak dla obecnego społeczeństwa magicznego złotą epoką była epoka oligarchii arystokratycznej. W tych czasach Wyspami rządziło siedem wielkich i możnych rodów czystej krwi. Ich nazwiska to Avery, Black, Lestrange, Longbottom, Malfoy, Mulciber i Weasley.
Ród Averych władał Northumbrią.
Ród Lestrange'ów dzierżył Mercię.
Ród Blacków miała nad sobą Londonia.
Ród Malfoyów pod swą władzą posiadał Wessex.
Ród Mulciberów obejmował Walię.
Ród Longbottomów rządził Południową Szkocją, aż po Glasgow.
Ród Weasleyów posiadał ziemie Północnej Szkocji.
W pogańskich czasach, gdy jeszcze czarodzieje i czarownice byli ludźmi cennymi i poważanymi w świecie, kapłanami kultu Starej Religii, członkowie arystokratycznych rodów należeli do elity królestw, żyjąc obok mugoli i doradzając im. Z czasem, gdy chrześcijaństwo zaczęło wypierać dawne kulty, a czary stały się dla księży i mnichów najgorszą możliwą zbrodnią, chrześcijańscy patriarchowie nastawili ludność przeciwko magom. Czarodzieje musieli zacząć się maskować. Najmożniejsze rody czystej krwi ukryły swoje zamki i odizolowały swe ziemie potężnymi czarami, tworząc enklawy dla czarodziejskiego ludu. Przez ponad dwa wieki czarodzieje przebywali w izolacji, stopniowo zaprzepaszczając wiedzę swoich przodków i potęgę starożytnej magii, która niegdyś sprawiała, że rządzili światem u boku mugolskich władców. Dopiero na początku dziewiątego wieku, gdy mugole skupili się na rosnącym problemie walk z wikińskim najeźdźcą, starsi rodów zjechali się na zebranie, by zdecydować o losach magów. Nie było jeszcze wtedy wiadomo, iż to dopiero początek takowych spotkań, że owi odważni, potężni ludzie staną się przodkami przyszłych oligarchów Magicznej Anglii. Podczas rady padało wiele różnych propozycji rozwiązań. Lestrange’owie i Mulciberowie byli za jawną, otwartą walką z mugolami za pomocą magii. Uważali, iż należy zmieść wroga z powierzchni ziemi. Malfoyowie chcieli uczynić z niemagicznych ludzi niewolników, podobnych domowym skrzatom i zachować ich jako siłę roboczą, by czarodzieje mogli rządzić światem. Weasleyowie i Longbottomowie proponowali rozejm, próby skłonienia mugoli do tego, by zaakceptowali magię i uznali ich za przyjaciół, tak by mogli żyć we wspólnym świecie, jak przed wiekami. Pomiędzy rodami wybuchła wielka kłótnia i nieomal doszłoby do czarodziejskiej wojny, lecz rozwiązanie pośrednie przynieśli Blackowie, poparci przez ród Averych. Proponowali ukryć się na stałe przed niemagicznymi, rozdzielając na zawsze oba światy i powołując własną władzę. Magiczna Anglia miałaby żyć równolegle z mugolską, posiadając własne odpowiedniki niemagicznych instytucji. Malfoyowie z łatwością przystali na taką propozycję, marząc o spełnieniu swych aspiracji przywódczych. Mulciberowie byli oburzeni wizją służenia komukolwiek i ukrywaniem się przed mugolami, lecz przystali na takowy układ, nie chcąc wyniszczenia wewnętrznego czarodziejskiego ludu. Sprzeciw Weasleyów i Longbottomów zburzył jednak mrzonki rodu Malfoyów o władzy. Szkocja nawet za cenę wojny, pożogi i śmierci setek ludzi nie zamierzała się zgodzić na rządy Kornwalijczyków. Weasleyowie byli wtedy najbogatszym ze wszystkich rodów, a ich ziemie miały ogromną powierzchnię. Dumni rudowłosi czarodzieje, mający zatargi z dużo biedniejszymi, lecz równie zaciętymi Malfoyami obiecali zrobić wszystko, by ich konkurenci nie objęli władzy nad Magiczną Brytanią. Tak też się stało. Zyskując milczącą aprobatę Longbottomów oraz niechętną neutralność Lestrange’ów, którzy to zaproponowali utworzenie rządów oligarchicznych, równych, zamiast królestwa, Weasleyowie zniszczyli doszczętnie plany Malfoyów. Obecna tam Lareina Malfoy, narzeczona Randolfa Avery’ego, malediktorka, w gniewie przeklęła Szkotów za ich chciwość i dumę, obiecując im, iż przyjdzie dzień, w którym dosięgnie ich bieda, niemoc i wielka niesprawiedliwość. Że będą czołgać się przed innymi rodami czystej krwi, jako podnóżek ich stóp, a z wielce wpływowych i potężnych ludzi, staną się najbardziej wzgardzonymi i ośmieszonymi. Edan Weasley, syn starszego rodu szkockich magów zabił kobietę w odwecie za mściwe słowa. Krew Lareiny przypieczętowała klątwę, która rzeczywiście miała się ziścić w przyszłości, po wielu wiekach. Rozgorzała wojna. Rody Malfoyów i Averych stanęły przeciwko Weasleyom i Longbottomom. Wessex i Nortumbria przeciwko Szkocji. Prawdopodobnie magowie powyrzynaliby się do nogi, gdyby nie działania rodu Lestrange’ów, których to ziemie były bliskie terenom zamieszkałym przez zwaśnionych arystokratów. Władcy Mercii uwięzili przedstawicieli możnych rodów i zmusili ich do zawarcia rozejmu, próbując przemówić im do rozumu, a wreszcie grożąc wojną ze strony reszty możnych, którzy z niepokojem przypatrywali się owym bitwom magów. Po kilku miesiącach pokój został niechętnie zawarty, a żaden z rodów, ani Malfoyowie, ani Weasleyowie, nie zyskał dominującej pozycji. Utworzono Radę Oligarchów. Wkrótce, w niewyjaśnionych okolicznościach, Edan Weasley stracił życie. Jedni szukali przyczyny w klątwie Lareiny, inni podejrzewali Randolfa Avery’ego i Aureliusa Malfoya, brata Lareiny. Okoliczności jednak nigdy nie zostały wyjaśnione.
Rada zawiązała się na całe wieki, a earlowie przedstawiciele siedmiu najmożniejszych rodów Brytanii, stanowiło władze magicznego świata na Wyspach. Każda z rodzin miała swoje funkcje, swoją historię, swój wkład w magiczne dzieje. Oprócz arystokracji, od II połowy XIII wieku znajdował się w Radzie także przedstawiciel ludu czarodziejskiego, reprezentant mas, przez co Zwano ową Radę już nie Radą Oligarchów, a Radą Czarodziejów. Nie miał on początkowo wielkiego znaczenia, choć piastował honorowe stanowisko przewodniczącego, przez długi czas był raczej marionetką arystokratów, tworzącą pozór wpływu mas na rządy oligarchów. W drugiej połowie siedemnastego wieku niebezpiecznie zaczęło wzrastać niezadowolenie ludności Magicznej Anglii – czarodzieje, mimo posiadania przedstawiciela, doskonale wiedzieli, że nie mają żadnego wpływu na faktyczną politykę kraju. Narodziły się ruchy oporu, stronnictwa. Opozycja domagała się uczestniczenia w sprawowaniu władzy. Wybuchały zamieszki, protesty, jednak za każdym razem udawało się je stłumić. Niepokój rósł. Kumulacja konfliktów nastąpiła w drugiej połowie osiemnastego wieku. Wówczas wybuchła rewolucja, na czele której stanął Belinor Crowley. Rewolucjoniści dążyli do zniesienia dyskryminujących ludność o niższym statusie dekretów, złagodzenia prawa, zrównania uprawnień wszystkich czarodziejów. Powstanie miało tak duży zasięg i zyskało tak wielu zwolenników, że arystokracja nie była w stanie stłumić go bez rażącej brutalności i złej famy w całej Europie – straty mogły być dużo większe od korzyści. Zmiany okazały się koniecznością.
Centralnym punktem zapalnym była Londonia. Ludność protestująca przeciwko nadużyciom władzy wyległa na ulice. Blackowie krwawo spacyfikowali powstanie, co spowodowało jedynie wybuch kolejnych zamieszek w Mercii, Walii i Wessex. Taka siła stała się niemal nie do powstrzymania. Arystokracja musiała zabarykadować się w swoich zamkach, a ostatecznie zwołać posiedzenie Rady w posiadłości Averych w pobliżu Yorku. Zastanawiano się, jak można odzyskać przewagę i ustanowić nowy ład, nie tracąc jednocześnie władzy i wpływów. Weasleyowie popierali rewolucjonistów, chcieli ustanowienia demokratycznych rządów, na to jednak za żadną cenę zgodzić się nie chciał zarówno ród Malfoyów, jak i Lestrange’ów. Longbottomowie, co prawda, popierali pokojowe rozwiązania, ale nie w smak im była możliwość utraty swojej pozycji. Blackowie ostatecznie zaproponowali na wzór francuski powołanie Ministra Magii. Liczyli na to, iż stanie się on doskonałą zasłoną dymną dla ich rządów. Malfoyowie chętnie przystali na ów pomysł, wysuwając własnego kandydata, Wendella Vane'a, charyzmatycznego, ukochanego przez lud czarodziejski, łagodnego człowieka, którym jednakże łatwo było sterować. Oburzenie Mulciberów i Lestrange’ów tym pomysłem doprowadziło do tego, że obrady przeciągnęły się na kolejne dwa tygodnie. Wreszcie rody Averych, Longbottomów i Blacków wymusiły na nich zgodę i podpisanie porozumienia.
Pierwszym Ministrem Magii wbrew oczekiwaniom Malfoyów nie został Wendell Vane, a Ulick Gamp, będący ością w gardle Flaviusa Malfoya. Wendell został odsunięty jako wróg pokoju i wichrzyciel, a ostatecznie stracony za namową Rolanda Lestrange’a i Archibalda Longbottoma.
Kolejne dziesięciolecia zaowocowały stopniowym ugruntowaniem się władzy Ministra Magii, a większość oficjalnej władzy arystokracji stała się zaledwie tytularną. Rody mogły wywierać wpływ na to, co dzieje się w państwie przede wszystkim zza kulis, na kształt szarych eminencji. Ich towarzyskie, salonowe wpływy sięgały mackami znacznie dalej, dominując społeczeństwo. Nie inaczej sprawa miała się z dominacją majątkową, która daje się poznać aż po dzisiejsze czasy.
Od 1865 roku pojawiały się tajne organizacje mające na celu obalenie arystokracji i zrównanie praw czarodziejów w Wielkiej Brytanii. Niestety oprócz pokojowych pikiet, publikacji i wygłaszanych w Ministerstwie mów, pojawiają się też tendencje terrorystyczne. Sytuacja zaogniła się zwłaszcza w 1870, gdy 17 stycznia dokonano Rzezi w Sinfold. Podczas jednego z dorocznych balów w posiadłości Nottów zebrała się śmietanka towarzyska Wielkiej Brytanii, jeden ze służących, zaklęty Imperiusem dolał do napojów trującego eliksiru. Wszyscy, którzy napili się tego wieczora, wznosząc toasty, zginęli w męczarniach po kilku godzinach. Wśród ofiar znaleźli się Isolda i Magnus Avery, Cygnus i Ella Black, członkowie rodów Lestrange, Longbottom, Malfoy, Nott, Tripe, Slughorn, Rosier, Macnair, Lovegood, Prewett, Parkinson, Urquart, Flint, Yaxley, Burke.
W 1928 roku Cantankerus Nott stworzył kontrowersyjne dzieło pod tytułem Skorowidz Czystości Krwi. Choć nie miało ono wiele wspólnego z rzetelnym pisarstwem genealogicznym, dla wielu stało się wykładnikiem statusu. Nie należy ukrywać, że niektóre rody nie znalazły się w owym skorowidzu tylko i wyłącznie z powodu osobistych animozji autora, tak stało się między innymi z rodem Mulciberów, czy Potterów, a inni, tak jak ród Burke'ów wkupili się w łaski Cantankerusa, by zostać uwiecznionym jako ród szlachetnie urodzony i wierny idei czystości krwi.
Podczas największej wojny czarodziejów, tj. wojny z Gellertem Grindelwaldem, earlowie nie zostali zgodnie z tradycją powołani przez Ministerstwo Magii jako dowódcy oddziałów obronnych, co stało się zakończeniem pewnej ery, a tytuły dawnych książąt i lordów powoli odchodziły w zapomnienie.
Obecnie earlowie i lordowie pełnią przede wszystkim władzę sądowniczą w Wizengamocie, zasiadając w składach sędziowskich odpowiednich dla miejsc zamieszkania osób sądzonych. Zasiadają też w Magicznej Izbie Lordów w grupie 58 osób. Pozostałe 42 miejsca zajmuje Magiczna Izba Gmin. Razem głosują nad całokształtem czarodziejskiego prawa w Wielkiej Brytanii. Siedmiu earlów tworzy Tajną Radę Ministra Magii - jego organ doradczy.
____________________________________________
Zgodnie z podziałami opisywanymi przez wielu autorów zajmujących się czarodziejską historią, do końca XIX wieku wyodrębniało się cztery warstwy czarodziejskiego społeczeństwa, mające swoje korzenie jeszcze w czasach oligarchii. Warstwy te miały po wieku XVIII charakter przede wszystkim społeczny, gdyż ich znaczenie dla władzy było już nieco ograniczone. Mimo to pokłosie dawnych zasad i praw wciąż funkcjonuje we współczesnych przepisach i ogranicza niejednokrotnie swobodę czarodziejów mugolskiego pochodzenia.
Najwyższą warstwą była arystokracja książęca - wąska grupa zrzeszająca czarodziejów z siedmiu rodów, które posiadają tytuły earlów. Są to: Avery, Blackowie, Lestrange'owie, Longbottomowie, Malfoyowie, Mulciberowie i Weasleyowie.
Kolejna warstwa społeczna to szlachta, której przysługiwały tytuły lordów - właściciele ziemscy pozostający pod bezpośrednią pieczą oligarchów. Do dnia dzisiejszego przysługują im honorowe miejsca w Wizengamocie. Wśród rodów tych znajdują się nazwiska takie jak: Abbott, Bletchey, Blishwick, Bones, Brown, Bulstrode, Burke, Carrow, Cornfoot, Crabbe, Crouch, Crawley, Diggory, Doge, Fawley, Flint, Gamp, Goyle, Greengrass, Grey, Lovegood, Lowe, MacDougal, Macmillan, Macnair, Max, Montague, Moody, Nott, Ogden, Ollivander, Orpington, Parkinson, Prewett, Prince, Rookwood, Rosier, Ross, Rowle, Scamander, Selwyn, Shafiq, Slughorn, Travers, Tremaine, Tripe, Umbridge, Urquart, Vane, Wilkes, Yaxley.
Rody z tych dwóch warstw zaliczają się do grupy zwanej czarodziejami szlachetnej krwi. Wyłącza się z nich czarodziejów, których krew jest czysta, jednak nie posiadają tytułów szlacheckich. Niektórzy autorzy (wrogo nastawieni do oligarchii) negują też nieskazitelność niektórych rodów, poprzez ich małżeństwa z niektórymi potężnymi czarodziejami pośledniego pochodzenia, praktykowane czasami w bocznych liniach.
Kolejną warstwą w klasyfikacji czystej krwi są zatem rody zaliczane do poślednich rodów czystej krwi. Obecnie czystość krwi w minimum jednej linii zachowały wśród nich rody takie jak: Boot, Borgin, Crickerly, Dupont, Evermonde, Fay, Fleamont, Fudge, Goshawk, Higgs, McLaggen, Pritchard, Runcorn, Shacklebolt, Spavin, Zabini.
Ostatnia warstwa to czarodzieje niskiego pochodzenia, nie posiadający rodowej tradycji, czystej krwi lub ci, którzy ulegli zdegradowaniu z powodu przestępstw, czy innych szkodliwych okoliczności.
Poza schematem warstwowym znajdują się wampiry, a także wilkołaki, prawo zezwala by na nie polować i są darzone w społeczeństwie czarodziejskim nienawiścią i lękiem.
_______________________________
Epoki:
? p.n.e. - 42r. - epoka magii starożytnej
43r. - 410r. - epoka rzymska
411r. - 599r. - epoka Albionu
600r. - 849 r. - epoka prześladowań czarodziejów
850 - 1249r. - epoka siedmiu królestw
1250 - 1706r. - epoka rządów oligarchii (Złota Epoka)
1707r. - 1918r. - epoka magii nowoczesnej
1919r. - 1945r. - epoka rewolucji
1946r. - teraz - współczesność
