Freya Anemone Avery

Freya jest przebojową, pewną siebie i wyszczekaną dziewczyną. Geny wili w jej krwi sprawiają, że czasem wychodzi z niej bardziej drapieżna natura. Lubi uwodzić, prowokować, bawić się kontekstami. Nierzadko używa swoich atutów by zyskać czyjąś przychylność, czy też wymigać się od odpowiedzialności. Jest ambitna i żądna sukcesu, potrzebuje wyzwań. Nie jest osobą łatwą do sprowokowania, ale jeśli już się to komuś uda, gorzko tego pożałuje, gdyż Freya jest mściwa i ma świetną pamięć. Często bywa prowodyrem różnego rodzaju głupich wyskoków wśród znajomych. Jako kobieta w gronie koleżanek automatycznie wysuwa się na pozycję liderki. Chętnie organizuje ludziom czas. Doskonale wie czego chce i jak to zdobyć. Nie zawaha się przed nieczystymi zagraniami. Uwielbia pojedynki i jest w nich dobra, dlatego wybrała dla siebie, wbrew woli rodziny, karierę aurora. Jej marzeniem jest zostać Mistrzem Pojedynków i Szefem Biura Aurorów. Jest zafascynowana czarną magią i chętnie uczy się wszelkich zakazanych zaklęć, choćby dla uczucia adrenaliny. Lubi ryzyko, wyścigi na miotłach, eksplorowanie mugolskiego świata. Wierzy w predestynację czarodziejów do władzy nad światem, ale nie jest zbyt przejęta teorią o czystości krwi. W jej mniemaniu liczy się poziom mocy jaki prezentuje dany czarodziej. Jest osobą lojalną rodzinie i choć jest typową indywidualistką, tworzą z bratem fantastyczny duet.

Freya urodziła się 12.02.1980 roku jako drugie z bliźniąt Avery. Była ślicznym, choć nieco hałaśliwym dzieckiem, wraz z bratem potrafiła roznosić dom, ku utrapieniu zmęczonych licznymi obowiązkami rodziców. Dopiero koło piątego roku życia udało się opanować bliźnięta na tyle, żeby godnie reprezentowały przyszłość rodu i zachowywały się cokolwiek powściągliwie. Freya uwielbiała wymykać się spod kontroli rodziców, zachęcając swojego bliźniaczego brata do coraz to nowych wybryków. Alastair nie pozostawał jej dłużny i wkrótce to on przejął rolę lidera. Zdawało się, że z tego tandemu jedno myśli co wykombinować, a drugie jak to skutecznie ukryć. Freya i Alastair byli bardzo zdolnymi dziećmi. Poczęci i urodzeni w miejscach mocy posiadali wysoki poziom magiczny, a także nietuzinkową krew wili. Już jako małe brzdące korzystali nieświadomie ze swoich niezwykłych genów, by uniknąć odpowiedzialności za swoje wybryki.

Nawet po rozpoczęciu magicznej edukacji w Hogwarcie, bliźnięta były nierozłączne. Oboje trafili do Slytherinu. Szybko nawiązali przyjaźnie z przedstawicielami czystokrwistych rodów, ale też z innymi dziećmi. Szczególnie zażyłe relacje łączyły ich z przyszywanym kuzynem - Michaelem Moore'em, z którym spędzali całkiem sporo czasu na robieniu dowcipów Filchowi, a czasem również nauczycielom i innym uczniom. Freya szybko dostała się do grupy ślizgońskich liderek i nawiązała przyjaźń z Pansy Parkinson i Milicentą Bulstrode, a do ich kompani wkrótce dołączyła również jej kuzynka Daphne Greengrass. Lata mijały, a Freya rozwijała swoje umiejętności magiczne. Uczyła się także języków, gry na gitarze, pobierała lekcje krav-magi, co było bardzo nietypowe dla dziewcząt w jej wieku. Z zamiłowaniem od drugiego roku trenowała pojedynki, zapisując się również do Klubu pojedynków. Niezwykłe zdarzenia związane ze Złotą Trójcą obserwowała wraz z bratem z bezpiecznego dystansu. Nie chciała angażować się w walkę z Potterem tak jak ich kuzyn drugiej linii Draco. Co prawda nie unikała wyśmiewania Głupotera i jego wiernego Wiewióra oraz bobrozębej Granger, ale nie chciała wchodzić w otwarty konflikt. Jej rodzina pozowała na neutralność i woleliby tego nie zmieniać, niezależnie od prywatnych sympatii ich ojca. Gdy na ich czwartym roku Voldemort powrócił, jeszcze bardziej rodzeństwo Avery schowało się w cieniu. Freya i Alastair nie byli zbyt chętni do dołączenia do grona młodych Śmierciożerców. Owszem, czarna magia fascynowała ich i zgłębiali ją ze szczególną uwagą, podobnie jak Magię Umysłu, ale nie zamierzali służyć fanatykowi, którego jedynym celem było zamordowanie jakiegoś głupawego gryfiaka. Nie obnosili się jednak szczególnie ze swoimi poglądami, gdyż sympatie Ślizgonów były dosyć jednoznaczne, albo przynajmniej taka była oficjalna wersja. W rzeczywistości żadne z nich nie chciało uczestniczyć w wojnie. Szkolne przepychanki i zaczepki były czymś zupełnie innym. Piąty i szósty rok upłynął wilowemu rodzeństwu pod znakiem stężonej do poziomu krystalizacji wiedzy nauki. Starali się uzyskać jak najwyższe oceny na egzaminach. Pojawiły się pierwsze romanse, związki. Raczej krótkotrwałe i mało znaczące. W tym czasie relacja pomiędzy Alastairem i Freyą zaczęła delikatnie nabierać rumieńców. Początkowe delikatne sugestie, coraz częściej zamieniały się w podpuszczanie. Wreszcie, pod koniec szóstego roku nauki, rodzeństwo pochłonięte żartobliwymi igraszkami, zabrnęło za daleko. Sielskie lata hogwarckie skończyły się jednak wraz ze śmiercią ikony czarodziejskiego świata jaką był Albus Dumbledore. Zaniepokojony sytuacją ojciec przeniósł rodzeństwo do Nowego Yorku, gdzie zamieszkali wraz z rodziną Moore i kontynuowali naukę przez kolejne dwa lata w Ilvermorny. Alastair trafił do domu Rogatego Węża, a Freya do domu Wampusa. Wtedy właśnie w jej głowie wyklarował się pomysł o zostaniu aurorem. Tam mogłaby wykorzystać swoje naturalne talenty do walki i potrzebę ciągłego dopływu adrenaliny. W Ilvermorny zapisała się wraz z bratem na dodatkowe zajęcia z animagii, nad którą pracowali już we własnym zakresie od kilku lat, będąc zainspirowanymi formami innych członków rodziny. Magia dla obojga wybrała formę lisa polarnego, którą udało im się osiągnąć w ostatnim roku nauczania. Freya zdała egzaminy i ukończyła edukację z wysokimi wynikami. Gdy wojna dobiegła końca, powrócili do Anglii i po raz pierwszy w życiu Freya i Alastair zaczęli spędzać więcej czasu oddzielnie, choć nadal mieszkali w jednym mieszkaniu - dość blisko Magicznej Akademi Nauk w Rosenhall. Freya rozpoczęła Kurs Aurorski, a Alastair Kurs Magomedyczny ze specjalizacją w Magopsychiatrii. Gdy Alastair koncentrował się na ostrym zakuwaniu i dorównywaniu legendzie ich ojca, Freya żyła życiem pełnym atrakcji. Zwiedzała Nokturn, nawiązywała dziwne kontakty, uczestniczyła w nielegalnych wyścigach. Nic nie robiła sobie z zagrożeń, jakimi były pogromy czarodziejów. Nie mogła się wręcz doczekać do starcia z nimi już jako pełnoprawny auror. Jakiś czas umawiała się nawet z jednym z szefów nokturniarskich gangów. Rozstali się w przyjaźni, jako że dziewczyna okazała się po prostu zbyt dominująca i dużo lepiej sprawdzała się jako kumpel niż jako kobieta. W tym też czasie Alastair i Freya postanowili założyć zespół, angażując w ten projekt również Ivory Moore. Obecnie, będąc na ostatnim roku swoich studiów, bliźnięta Avery walczą o swoją świetlaną przyszłość, wspierane przez rodzinę i przyjaciół.

Freya jest na ostatnim roku kursu aurorskiego. Należy do ścisłej czołówki liderów z najlepszymi ocenami i stale konkuruje na tym polu z innymi kursantami. Ich grupa ćwiczeniowa jest dość zgrana i Freya uważa, że całkiem nieźle będą sobie radzić w terenie.


Matka Freyi jest wilą pełnej krwi. Monka nie posiada tak intensywnej aury jak jej matka i nie posiada aż takich demonicznych talentów, ale potrafi wzbudzić wokół siebie sporo szumu i magicznie otumaniać ludzi swoim głosem i wyglądem, by zyskać to, czego chce. Czasem bawi się swoimi umiejętnościami robiąc z ludzi idiotów. Na początku nie było jej zbyt łatwo opanować umiejętności i ludzie zwracali na nią dużo większą uwagę niż by tego chciała. Dzięki pomocy doświadczonej w tych sprawach matki i lekcjom oklumencji udzielanym jej przez ojca udało jej się ostatecznie zyskać władzę nad swoimi niezwykłymi zdolnościami. W miejscach mocy przypomina bardziej wilę niż człowieka, jednak nie osiąga pełnej formy, będąc jednak półkrwi człowiekiem.


Freya interesowała się animagią od bardzo dawna, z uwagi na naturalne zdolności do zamiany w zwierzęta jej matki, jak i nieustannym próbom nauczenia się tej dziedziny magii przez jej ojca. Lekcji udzielał jej najpierw Nathaniel Moore, a później nauczyciele na przedmiocie dodatkowym podczas nauki w Ilvermorny na dwóch ostatnich latach. Pełną formę udało jej się osiągnąć podczas ostatniego roku nauki i jest nią lis polarny. Naturalny talent związany z genami wili bardzo pomógł jej przy nauce tego trudnego czaru.


Dziewczyna zna sporo zaklęć w niewerbalnej formie, w końcu jako auror musi się wykazywać w takich kwestiach, inaczej pojedynki stałyby się dla niej katorgą. Bardzo mocno przykłada się do ćwiczeń. Dużo trenuje z ojcem i bratem.


Freya nie lubi się ograniczać. Wykorzystuje do cna rodową bibliotekę i umiejętności ojca. Jej aura nie należy do jasnych, a praca, którą chce wykonywać, niezależnie od powodów, należy do niebezpiecznych. Przydałoby przynajmniej wiedzieć z czym się pracuje, prawda?


W podstawowym stopniu Freya opanowała Oklumencję i Legilimencję, dzięki długotrwałym treningom z ojcem, który jest Mistrzem Magii Umysłu. Trenowała również z bratem, który do tej dziedziny magii ma dużo większy talent. Jej doświadczenie sięga około 13 lat ciężkiej, nieprzyjemnej nauki.