Oxford Street - HMV - sklep z książkami, muzyką, filmami i grami

HMV

Znajdujący się na Oxford Street sklep z wyposażeniem dla prawdziwych geeków. Nie zabraknie tam książek, płyt, gazet, filmów i gier komputerowych. Sklep jest doskonale wyposażony i często stanowi obiekt pożądania fanatyków mugolskiej kultury.

Ciepłe, wrześniowe popołudnie na Oxford Street. Tabuny przechadzających się w konsumpcyjnym pędzie mugoli, wydających ślepo pieniądze w każdym z okolicznych sklepów. Brytyjczycy, Amerykanie, Azjaci, Polacy. Wszyscy owładnięci tą samą żądzą posiadania.

Michael ściągnął z włosów okulary przeciwsłoneczne i założył je na nos, chroniąc się przed zirytowanymi spojrzeniami ludzi, między którymi musiał się przeciskać. W takim tłoku miał szanse zachowywać pozory normalności, licząc, że Anemone nie będzie go wypytywać o zbyt wiele, nawet gdyby taki pomysł wpadł jej do głowy. Ostatecznie, gdyby odmówił poszukiwań prezentu dla Ivy, mogłoby się jej to wydać podejrzane. Ech... Ivy. Będzie musiał z nią porozmawiać, żeby uważała na siebie i trzymała się z daleka od Averych. Ale to dopiero po urodzinach. Przynajmniej do tego czasu będą musieli udawać, że wszystko jest w porządku. I że wcale nie dowiedział się, że Matthew Avery w trakcie wojny najprawdopodobniej kolaborował z wrogiem, z bezpiecznej pozycji w szpitalu pomagając Czarnemu Panu. Ponadto, Proyo wspominał, że jego informatorzy dotarli do dowodów, wskazujących na to, że Elisabeth zajmowała się tłumaczeniem na rzecz Śmierciożerców.

Rozmyślania Mike'a zostały przerwane widokiem znajomych sylwetek przed wejściem do sklepu.
Kurwa. Mogłem się domyślić, że nie przyjdzie sama. pomyślał zirytowany, ale przybrał na usta fałszywy uśmiech i zarzucił ręce na ramiona stojących tyłem do niego bliźniąt.
- Nie wiedziałem, że płyty i książki gryzą. Boicie się wejść do środka? - zapytał złośliwie, pijąc w rzeczywistości do wszechobecnych mugoli. Popchnął lekko młodych czarodziejów w stronę wejścia do sklepu.

Freya nie omieszkała nieco popuścić wodzy swojej wilowej krwi i spojrzała zalotnie na przyjaciela.
- Jakże moglibyśmy zacząć poszukiwania bez ciebie? - zapytała, przysuwając się nawet bliżej.
- Ty najlepiej wiesz jakie gry i książki Ivy ma już w swojej kolekcji, twoja obecność jest bezcenna! - rzucił Alastair z szelmowskim uśmiechem, dając się wciągnąć wgłąb budynku.

Czekali już pół godziny wcześniej, na wszelki wypadek wybadawszy otoczenie. Alastair przez moment zastanawiał się nawet, czy nie wlać kumplowi w którymś momencie do napoju kropli skradzionego z ojcowskiego składzika Veritaserum. Jako legilimenta, może nie tak doświadczony jak głowa rodu, ale jednak całkiem wprawny, szybko rozpoznał fałszywy uśmiech Mike'a. Już to wydało mu się podejrzane. Mrugnął porozumiewawczo do siostry. Mogli spodziewać się wszystkiego.

- Jak myślisz? Co będzie lepsze: książka, czy gra? Szczerze mówiąc kompletnie nie znam się na grach, ale Ivy często wspominała o czymś takim - powiedziała Freya, wpatrując się uważnie w twarz Michaela i uśmiechając się zachęcająco.

Mike potknął się o własne nogi, zagapiony na uśmiech sprytnej wiedźmy. Szczęśliwie, nadal trzymał ręce oparte na ich ramionach, co powstrzymało go przed upadkiem.

- W końcu ktoś, kto mnie docenia! - skwitował w końcu, odrobinę zbyt długo zawieszając wzrok na przyjaciółce. Jego młodzieńczy, głupiutki jeszcze umysł dość szybko wpadł w pułapkę czarownicy. Nie miał odpowiedniego przeszkolenia ani intuicji wojennej. - Jasne, służę pomocą. - powiedział, naciągając ciemne okulary z powrotem na czubek głowy. Liczne rzędy regałów wręcz przytłaczały, uginając się od ciężaru towaru.

- Wiecie co, Ivy ostatnio odkrywa w sobie sadystyczne skłonności, grając w simsy. Z tego, co wiem, ma tylko podstawowa wersję, więc możemy się skupić na dodatkach - zaproponował, wyrywając do przodu i prowadząc przyjaciół w kierunku właściwych półek.

Kiedy znaleźli się już przy półkach, Freya wręcz podbiegła do stoiska z grami podpisanymi wielkimi literami "THE SIMS".
- Wow, dużo tych gier. Czym są te dodatki? Jak to działa? - zapytała podekscytowanym głosem, wpatrując się maślanym wzrokiem w Michaela. Większość mężczyzn w sklepie już mierzyła ją głodnym wzrokiem.

Alastair przypatrywał się grom z nieco cichszym zaciekawieniem. Technologia mugoli była całkiem ciekawą rzeczą. Nie miał za wiele styczności z komputerami, ale wydawały mu się dosyć przydatnymi urządzeniami. Mugole czasem miewali dobre pomysły, zwłaszcza, że jakoś musieli przetrwać bez pomocy magii.
- Sadystyczne skłonności? - zapytał, podnosząc jedno z opakowań z grą. - Symulator życia... o co w tym chodzi?

Mike podszedł dość sztywnym krokiem do standu z grami, starając się nie patrzeć na Freyę i nie dać się jej rozproszyć. Wziął do rąk kilka kolorowych opakowań: Światowe Życie, Balanga, Randka, Wakacje... no, trochę tego było.

- Nigdy wprawdzie nie byłem fanem tego typu gier, ale zasada jest dość prosta. Tworzysz rodzinę, wprowadzasz ją do domu i prowadzisz przez życie - nawiązują znajomości z innymi, chodzą do pracy, zdradzają się, robią sobie dzieci, rozbudowują dom... i tak dalej. Ivy ma tylko podstawową wersję gry. W dodatkach za to można pójść na randkę, pojechać na wakacje czy urządzić dziką imprezę. Takie tam, głupoty - uśmiechnął się pod nosem, tasując pudełka tak, by na wierzchu były akurat te, o których właśnie mówił. Słyszał podekscytowanie Free, ale unikał spoglądania na czarownicę. Kto wie, co akurat chodziło jej po głowie.

Rzucił za to krótkim spojrzeniem na Alastaira, gdy ten powtórzył sformułowanie użyte przez szatyna. - Tak. Wiesz, palenie żywcem, zamykanie w pomieszczeniach bez drzwi i bez dostępu do jedzenia, topienie... same urocze zajęcia - powiedział zaskakująco chłodno, jak na kontekst dotyczący gry, i wrócił wzrokiem do pudełek. - Ot, gra odzwierciedlająca rzeczywistość.

Czy Avery jedynie pomagał śmierciożercom w ich działaniach, czy jednak był jednym z nich? A może to wszystko to były tylko plotki? Mimo to, jego ojciec przeżył wojnę. Jako szlama, znana, wręcz podana na talerzu. Jak to zrobił, jeśli nie przez koneksje?

Alastair skrzywił się na opis przywołany przez Mike'a i odłożył pudełko na półkę.
- Tortury, palenie żywcem? Mugole są dziwni. Kto chciałby robić coś takiego? Po co? Nie sądzisz, że to zbyt brutalne dla Ivy? - zaniepokoił się blondyn. Świat niemagicznych nieustannie go zaskakiwał, tym razem niezbyt przyjemnie. To brzmiało jak jakieś wynaturzenie. Torturowanie fikcyjnych ludzi w urządzeniu na prąd.

- To makabryczne - potwierdziła Freya. - Stworzyć ludzi, kierować nimi i potem ich zabijać. Trudno mi to sobie wyobrazić. Brzmi psychopatycznie. To nie jest zakazane?

Czarodzieje w świecie mugoli stali zadziwieni nad półką z kwadratowymi plastykowymi pudełkami na krążki. Krążki z fikcyjnymi życiami i fikcyjnymi śmierciami. Zabawa w boga. Okrutnego boga. To przerastało ich wyobrażenia. Czy Mike akceptował takie rzeczy? Czy dla mugoli taka brutalność była normalna? Patrząc na historie o czarodziejach palonych na stosach, widocznie tak musiało być. U czarodziejów, ktoś, kto zajmował się takimi rzeczami, stawał się czarnoksiężnikiem i niebezpiecznym przestępcą. Książki traktujące o takiej magii były zakazane.

Młody Moore uśmiechnął się z cieniem niedowierzania. Banda świętoszków.
- Osobiście, wolę biegać z jakimś fajnym działkiem po planszy i zabijać potwory na Playstation. Co kto lubi. Zresztą, Ivy pewnie jest nudna i nawet ich nie wykańcza w ten sposób, tylko buduje im kariery i takie tam. - Młody mężczyzna wzruszył niewinnie ramionami. - Zresztą wiecie, te wszystkie zgony to raczej kara za to, że nie radzisz sobie w grze - nie umiesz gotować, więc zapala ci się kuchenka, nie dopilnujesz, żeby dać im jeść, więc giną z głodu. A jak zapomnisz położyć ich do łóżka, zemdleją w basenie. Ot, niegroźna zabawa w Boga, która stała się najpopularniejszą grą na świecie - rzucił od niechcenia, rozglądając się po sklepie. Skoro już tu byli, mógłby przejrzeć jakieś nowości wydawnicze. A może ominęła go premiera jakiejś fajnej, nowej płyty?

- Swoją drogą, powinniście kiedyś obczaić GTA, jakoś od roku mam na konsoli. Takie tam, mordowanie ludzi, kradzież samochodów, strzelanie do pojazdów i uciekanie przed policją.

- Mugole chyba naprawdę lubią przemoc - stwierdził Alastair. Jako student magomedycyny wolał raczej myśleć o ratowaniu życia niż o jego odbieraniu. Znajomość Czarnej Magii była owszem przydatna, ale używanie jej dla tylko dla zabawy w sposób robiący innym ludziom krzywdę zakrawało na chorobę psychiczną. Chyba rozumiał dlaczego czarodzieje czystej krwi nie palili się do poznawania tak strasznego świata. Czytał kiedyś o ich wojnach, o obozach koncentracyjnych, bombach, masowych mordach. Nie rozumiał tego, nie potrafił sobie wyobrazić dlaczego ktoś mógłby skonstruować coś takiego jak bomba atomowa. Czarna Magia potrafiła być piękna, potężna, subtelna i można było ja wykorzystać zależnie od celu. A bomba? Bomba potrafiła tylko zabić, zniszczyć, skazić. Kto niszczył środowisko na tysiące lat tak, by nie nadawało się do zamieszkania? Przecież to było w sposób oczywisty głupie. Jak można było być tak ograniczonym, żeby tego nie widzieć?

- A ty, Mike? Dlaczego grasz w coś takiego? Co ci się w tym podoba? - zapytał Alastair, przekrzywiając głowę i próbując uchwycić wzrok młodego Moore'a.

- Przemoc jest modna - skwitował miękko, drażniąc się z powoli już irytującym go rodzeństwem. Rody czystej krwi od pokoleń parały się czarną magią, a przeszkadzały im niewinne gry wideo? Dobre sobie. Banda pierdolonych hipokrytów.

- To tylko sposób na zabicie czasu. Hej, nie patrz na mnie tak, jakbym planował kogoś zamordować - uśmiechnął się nieco zbyt szeroko do patrzącego na niego podejrzliwie Alastaira i dotknął jego ramienia gestem, który w teorii miał go uspokoić. - Gry nie krzywdzą nikogo, są ekscytujące, pozwalają się wcielić w kogoś, kim się nie jest. To wszystko - podsumował, przez chwilę podtrzymując spojrzenie wbite w niebieskie tęczówki faceta, którego do niedawna nazywał najlepszym przyjacielem. Teraz? Teraz sam nie wiedział, co robił, ani czego chciał. Ale był zły, po prostu był w pizdę zły i nie wiedział, co ma z tym zrobić. Jak wrócić do normalnego życia, mając te wszystkie informacje. Informacje, które jak podejrzewał, nie były wszystkim.

Chłodne spojrzenie zielonych oczu zapewne od razu uderzyło w Alastaira buzującym w nim wyzwaniem i wściekłością. Szatyn dość szybko jednak wyminął blondyna i skierował się w stronę działu z muzyką. Nerwowo zaczął przerzucać wrzucone do dużego koszyka płyty winylowe.

Freya została przy dziale z grami, przyglądając się innym pozycjom. Wolała chwilowo nie wtrącać się w rozmowę tych dwóch, Mike zachowywał się bardzo dziwnie. Nigdy nie był tak spięty i nerwowy w ich obecności.

- Słuchaj, Mike, co się dzieje? Widzę, że coś jest nie tak. Jesteś wkurzony. O co chodzi? - zapytał po męsku wprost Alastair, gdy oddalili się już od gapiów i szperającej w grach Frei. Michael wyglądał jak rozdrażnione zwierzę, do którego bez kija nie dało się podejść. Co mogło dziać się w jego chaotycznej głowie? Przecież raptem dwa miesiące temu całkiem nieźle bawili się razem na wakacjach. Plaża, słońce, kalifornijskie imprezy i dziewczyny. Wszystko było w porządku.

Chłopak przerzucał nowości, jednak tytuły wcale nie docierały do jego mózgu. Po chwili zza pleców usłyszał głos Alastaira. Kurwa. Mógł się przecież spodziewać, że będzie pytał. Ale przecież ładnie udawał, że wszystko jest okej... no, chyba, że jednak nie?

Jakby tu teraz wybrnąć... ech, kurwa... kurwa... KURWA. Zresztą... no właśnie. O co mu chodziło? Przecież sam nie wiedział, czy wierzyć w te wszystkie rewelacje. Sam nie wiedział, jak się do nich ustosunkować.

- To nie jest rozmowa na środek najtłoczniejszej ulicy handlowej Londynu - odpowiedział w końcu twardo, zaciskając zasłonięte przed Alastairem własnym ciałem palce na pudle z płytami. Wypuścił powoli powietrze z płuc. - Zresztą, jesteśmy tutaj dla Ivy, prawda? Nie zajmujmy się mną - dodał już spokojniej, obracając się w stronę Avery'ego i opierając się plecami o pudło z winylami. - Kojarzę, że Queensi wydali ostatnio płytę. Ivy ich lubi, powinna się ucieszyć. Tylko musielibyśmy ją znaleźć. Tytuł to... hm, chyba Songs for the death... ekhm, deaf, przepraszam, przejęzyczyłem się - zaproponował, patrząc na Ala spokojniejszym wzrokiem. Nie uciekał przed jego spojrzeniem. Tylko tak mógł udawać, że faktycznie wszystko jest okej.

- Ok, to jak kupimy prezenty, to zaszyjemy się gdzieś na piwie. Dawno się nie widzieliśmy. Ciągle gdzieś znikasz. Wpadłeś w jakieś kłopoty? Znamy się tyle lat. Wiesz że nie odpuszczę, co? Od czego się ma przyjaciół? - rzucił uspokajająco Alastair. - A tak, coś wspominała. Swoją drogą, musimy dopracować nasz nowy kawałek. Wciąż brakuje nam jednego członka zespołu, ale liczę, że kogoś znajdziemy. Ivy ma świetny wokal. To porwie tłumy!

- Nie tym razem, Al - wykręcił się, ledwie blondyn wyskoczył z propozycją spotkania w bardziej sprzyjającym rozmowie otoczeniu. Wyglądało na to, że popełnił jeden prosty błąd - gdyby to Free poprosiła Mike'a o to samo, być może udałoby jej się go nakłonić. Tymczasem... - Za jakieś... - spojrzał na znajdujący się na nadgarstku zegarek - pół godziny widzę się z koleżanką z roku. Zaproponowała wspólną naukę - wyjaśnił, zabawnie akcentując ostatnie słowo i przesyłając Avery'emu niezbyt przekonujący uśmiech.

- To jest chyba największy kłopot w tej chwili. Zwariować idzie z tą kobietą, ale chyba w jakiś sposób mi się podoba - wzruszył ramionami, powoli przechodząc w stronę płyt CD. W oczy rzucił mu się nowy album Red Hot Chilli Peppers, który sprawnie przechwycił. - To kiedy pierwsze koncerty? Wiesz, ojciec się pewnie popłacze ze szczęścia, jeżeli mu zaproponujecie grę, dopóki nie znajdziecie kogoś innego - uśmiechnął się złośliwie, szukając wzrokiem charakterystycznej, czerwonej okładki.

- Ivy chyba by mnie zabiła, gdybym w jej pierwszy koncert wkręcił waszego ojca. Jego fani zagłuszyliby każdą jej piosenkę. Zresztą, wiesz jaką nasi starzy potrafią zrobić siarę. Do dziś pamiętam jak ojciec rozpracowywał automat z kawą przez 15 minut i rozorawiał przy ludziach, że to nieludzkie zamykać kogoś w tak ciasnym pudełku żeby nalewać kawę przez cały dzień... Ok, a jutro? Nie znajdziesz czasu dla starego kumpla? - zagadnął uparcie Alastair. Nie zamierzał tak szybko odpuścić. - A co to za nowa dziewczyna? Nic nie wspominałeś. Taka 10 na 10?

Po chwili podeszła do nich Freya.
- Mike, masz nową dziewczynę? Hej, bo będę zazdrosna! - roześmiała się, szturchając go lekko w bok i zawieszając mu się od tyłu na szyi. - Nie ma mnie 5 minut i tu takie rewelacje!

Młody Moore stłumił parsknięcie śmiechem, przypominając sobie tamtą sytuację. Tego samego dnia, tylko parę godzin później, Avery opowiadał dramatyczną historię łazienki w metrze, gdzie musiał użyć aquamenti do umycia rąk, bo "ta obrzydliwa umywalka nie miała kurka ani baterii". A wystarczyłoby tylko przyłożyć ręce i woda sama zaczęłaby się lać... ot, mugolska magia.

- Ciesz się, że jeszcze nie odkrył czytnika kart w metrze... a w tym miesiącu wypuszczają automatyczny odkurzacz, który sam jeździ po mieszkaniu i robi swoje. Normalnie duchy - uśmiechnął się lekko, w końcu zauważając czerwoną okładkę poszukiwanej płyty. No... kupka rosła.

- W sumie masz rację, Ivy jest zbyt ambitna, żeby się zgodziła, aby ojciec wam pomógł. A szkoda, przynajmniej mielibyście pewną frekwencję. Jeśli chodzi o jutro... trudno powiedzieć. Zgadamy się jeszcze przez telefon, ok? - spojrzał na Alastaira a potem na znajdujące się w swoich rękach pudełka. - Szukamy czegoś jeszcze, czy uznajemy misję za zakończoną sukcesem? - zapytał, by po chwili zawahać się, nagle zaatakowany przez Freyę.

- Hej, spokojnie! Nikt jeszcze nie powiedział, że to moja dziewczyna! - bronił się, łapiąc równowagę. Dość nierozważnie obrócił głowę w stronę blondynki i złapał kątem oka jej wesołe, błękitne oczy. Zapach perfum dziewczyny nieco go otumaniał, sprawiając, że pytanie Alastaira zupełnie umknęło jego uwadze.

- No już, Mike, opowiadaj! Kto to? Znam ją? Ładna? Jak się poznaliście? - zapytała, nie puszczając go jeszcze. - Pochwal się!

- Odkurzacz bez kabla? To już ojciec w ogóle nie będzie spał pi nocach. Szkoda, że u nas takie coś raczej nie zadziała... Już pół godziny się widzimy, a on nie zaczyna od najważniejszej rzeczy! Nowa laska! A jutro IDZIEMY o szesnastej wszyscy razem na kremowe piwo i porywamy Ivy na imprezę niespodziankę. Trzeba jej wkręcić dobry temat, żeby nie zapomniała przyjść. Einar, Hal, Dani, Astrid i James już wiedzą. Dani wybrała Tańczącą Mandragorę na Promenadzie. Jest najlepsza w ogarnianiu imprez, więc o to możemy być spokojni - planował Alastair, biorąc od Mike'a stos pudełek i płyt, żeby czasem nie wyleciały Moore'owi z rąk, gdy Freya tak na nim wisi.

Jak to dobrze, że koleżanek z roku wcale nie trzeba poznawać na zajęciach - czasem ma się na tyle szczęścia, że na osoby ze swojego kierunku trafia się... w barze, na długo po zakończeniu zajęć.

- Nie, przynajmniej nie podejrzewam, żebyście mieli okazję ją poznać. Przyjechała do Anglii dopiero jakiś miesiąc temu. Jest z Polski, więc od razu musiałem zaszpanować swoimi 25% polskiej krwi -opowiadał, wyciągając z zamroczonej w chwili zapamiętywania głowy fakty na temat nowej koleżanki. - Wydaje mi się, że podniosło ją nieco na duchu, że nie jest tutaj tak samotna. No i wyraźnie się ucieszyła, kiedy przedstawiłem jej moje żenujące umiejętności, jeżeli chodzi o polski. Zresztą, mama wcale nie jest lepsza - opowiadał, starając się gadać na tyle dużo, by być może bliźniaki nie zauważyły, że pewne pytania zwyczajnie omija. Mimo to, spojrzenie Free, od którego nie potrafił się uwolnić, skutecznie utrudniało mu myślenie. Uśmiechał się lekko do blondynki, po raz pierwszy tego dnia po prostu szczerze.

- Tak, tak, będę... - odpowiedział nieco nieprzytomnie Alastairowi, pozwalając sobie odebrać płyty.

- Na którym jest roku, co studiuje? - zapytała Freya. - Mike, musimy się częściej widywać, po wakacjach zupełnie o nas zapomniałeś! W ogóle nie ma z kim poszaleć w akademiku, a tyle akcji się szykuje. W sobotę jest też popijawa, wprowadzamy w towarzystwo tych z pierwszego roku, to nie może Cię ominąć. Będą się lały hektolitry Ognistej. Zresztą, to nasz ostatni rok, trzeba go dobrze zapamiętać!

Freya zachęcała go, spoglądając mu głęboko w oczy i śmiejąc się radośnie. Faktycznie był okropnie zdystansowany. Miesiąc temu zachowywał się kompletnie inaczej. Zmiana była wręcz groteskowa. Widziała mętne spojrzenie Alastaira znad płyt. Młody Moore zachowywał się jakby zamierzał im przywalić albo uciec z tego miejsca.

Och, jak mógł opowiadać o jakiejkolwiek innej dziewczynie, kiedy tonął w tym hipnotyzującym błękicie?
- Jesteśmy w jednej grupie - odpowiedział krótko i niewiele się zastanawiając, obrócił się, tak, że dziewczyna nie wisiała na jego plecach, a obejmowała jego kark. Magia wili mieszała mu w głowie.

- Już ja dobrze wiem, że jesteś pierwsza do tego, żeby szaleć - odpowiedział bezczelnie, nie do końca sobie zdając sprawę z tego, na ile dwuznacznie to zabrzmiało. - Czy ty mnie chcesz utopić w alkoholu, Free? - zapytał miękko, jednak z treści wypowiedzi można było wnioskować, że ostatnie szare komórki jeszcze walczyły o kontrolę nad zachowaniem byłego gryfona.

Trudno było powiedzieć, ile razy miał wcześniej styczność z taką intensywnością wilowej magii, jednak tym razem nie bardzo zdawał sobie sprawę z obecności Alastaira. Wyciągnął ręce w stronę blondynki, żeby spokojnie oprzeć je na jej talii.

Alastair sprytnie zszedł im z oczu, żeby nie przeszkadzać. Co prawda zachowanie siostry wytrącało go z równowagi, jednakże chyba nie mieli innego wyjścia.

- Wiem, że dobrze pływasz, a basen z Ognistej brzmi bardzo dobrze, kiedy o tym mówisz - odpowiedziała, zbliżając się jeszcze trochę. - Chciałabym widywać się z Tobą częściej.

Otóż to nie było kłamstwo w żadnym calu. Ostatnio nie widywali przyjaciela w ogóle. Ta impreza zdecydowanie nie mogła odbyć się bez niego. Nawet jeśli miał przyprowadzić jakąś dziwną czarownicę, której nikt nie znał. Musieli wyszarpnąć go z rąk tych popaprańców zanim będzie za późno.

Faktycznie, choć niemiłosiernie ogłupiony, Mike po raz pierwszy od kilku miesięcy zdawał się na powrót być facetem, którego znali całe życie. - ... dopóki nie dostanie się do oczu - odpowiedział z rozbrajającym uśmiechem. Kiedy tak stali, wpatrzeni w siebie nawzajem jak w obrazek, wydawać by się mogło, że znajdują się na jakimś balu, a nie między alejkami z albumami muzycznymi. - Byłbym zaszczycony, Free - odpowiedział na jej wyznanie, z przyjemnością zauważając, że czarownica w tej chwili już ewidentnie się do niego przytulała.

Przeniósł ręce z talii dziewczyny na jej plecy, obejmując ją. Czyli Freya jednak na niego leciała? A może mógłby ją pocałować? A może lepiej nie?

No, zniknął świat dookoła, nie dało się ukryć.

Albo lepiej nie. Alastair mógłby tego nie wytrzymać. Freya lubiła grać ludziom na emocjach, wydawała się najbardziej żywiołową osobą w rodzinie. Alastair był nieco bardziej zdystansowany jak jego ojciec, choć nie ulegał podobnie do niego silnym wahaniom.

- Jak to się stało, że nie miałeś dla mnie czasu przez całe dwa tygodnie? - powiedziała, wkładając w to nieco więcej magii. Magia wili zawsze kazała robić mężczyznom to, czego chciała. Rzadko się na niej zawodziła. Potrzebowała odpowiedzina to pytanie. Co robił, z kim przebywał, co się stało?

Alastair stojąc z dala, poza zasięgiem wzroku Mike'a, pokręcił z niedowierzaniem głową. Jego siostra była pozbawiona jakiejkolwiek moralności.

Szatyn przytulił ostatecznie policzek do twarzy niższej od siebie o kilka centymetrów czarownicy. Ciepło bijące od jej ciała koiło jego zszargane rewelacjami ostatnich tygodni nerwy. Przecież byli jego przyjaciółmi, życie było dotychczas tak proste i przyjemne... po co było komplikować sytuację, w której przecież miał jak pączek w maśle...

- Widzisz, kumple ciągle mnie wyciągają, to na piwo, to powłóczyć się po parku, to znowu na jakieś domówki... trudno aż za tym wszystkim nadążyć - opowiadał zabawnym tonem skargi, przymykając oczy i oddając się otulającej go zewsząd magii czarownicy. - Ale masz rację, to był tragiczny błąd, żeby tak zmieniać towarzystwo.

Śmierciożercy? E tam, jacy śmierciożercy. Przecież Freya była ideałem kobiety.

- To zabierz mnie ze sobą! - stwierdziła Freya. Jaki byłby sens odmawiania, skoro nie robili niczego podejrzanego? Alastair pewnie i tak by się nie zgodził. Szkarłatni najchętniej by ich powiesili. Z tego mogłyby wyniknąć jedynie kłopoty. Mimo to można było podjąć próbę. W końcu jak inaczej mieliby wydostać Mike'a z ich łap. Znali się tyle lat. Wymieniłby ich na grupkę fanatyków i wandali? Niemożliwe.

Alastair był nieco mniej optymistycznego zdania. Wszystko, co słyszał o tej grupie wskazywało na najgorsze. Jeśli Mike ich popierał, bardzo źle wybrał. Freya była skłonna wiele mu przepuścić, ale Alastair był uczulony na ataki na jego rodzinę i czystokrwistych przyjaciół, w końcu to on kiedyś miał przejąć schedę po ojcu.

» Sklep z kotłami
» Sklep Zonka
» Sklep Scrivenshafta
» Sklep zoologiczny "Mantykora"
» Sklep Magizoologiczny Hipogryf